Ćwiczenie- PRAKTYKOWANIE WDZIĘCZNOŚCI.

Każdego dnia...

DOŚWIADCZ SIŁY WDZIĘCZNOŚCI.

Naucz swoją podświadomość. Daj jej lekcję . Naucz ją nowego.

DOŚWIADCZ SIŁY WDZIĘCZNOŚCI.

 Kiedy jesteś WDZIĘCZNY wysyłasz do Wszechświata komunikat 

“Jestem zadowolony. 

Podoba mi się to. 

Proszę o tego typu doświadczenia”

 PRAKTYKOWANIE WDZIĘCZNOŚCI.

Co dzień rano zanim rozpoczniesz dzień  

ĆWICZ WDZIĘCZNOŚĆ.
Poprzez koncentrowanie się na pozytywach wybierasz to czego chcesz doświadczać. 

Jeśli uwaga zwrócona jest w stronę pozytywnych rzeczy, 

przyciągasz ich więcej do swojej rzeczywistości. 

zdjęcia do prezentacji są z netu.

Artykuł z  Prenumerata cyfrowa Gazety Wyborczej

Uciec z ubojni dusz, czyli jak płacimy za brak równowagi między pracą a życiem.

Szczur korporacyjny jest stworzeniem, które żyje tylko w czasie linearnym. By móc kiedyś po Faustowsku krzyknąć: ''Trwaj, chwilo, jesteś wieczna!'' - musisz wpierw zrozumieć, że nie jesteś szczurem, a życie to nie wyścig. Inaczej jedyną perspektywą, jaka pozostanie na twoim horyzoncie, będzie wygrana w wyścigu. A tu rzeczy mają się tak, jak skomentowała je swego czasu amerykańska aktorka komediowa Lily Tomlin: ''Problem z wyścigiem szczurów polega na tym, że nawet jeśli wygrasz, wciąż jesteś szczurem''.

''Sztuka leniuchowania. O szczęściu nicnierobienia''

Polecam wspaniały artykuł  Prenumerata cyfrowa Gazety Wyborczej
Strategia Odyseusza.
Podobno w erze nowoczesności, straciwszy wiarę w życie po śmierci, staramy się wszelkimi sposobami zagęszczać życie przed śmiercią. Żyjemy, jakbyśmy mieli przed śmiercią do załatwienia mnóstwo spraw, podczas gdy powinniśmy się zatrzymać, wejrzeć w siebie. A jeśli ludzie nie wpatrują się w siebie w obawie, że nie zobaczą tam nikogo interesującego?


W swojej opowieści o lenistwie proponuje pan oryginalną strategię motywowania się do robienia w życiu sensownych rzeczy - napisanie własnej mowy pogrzebowej. Jak brzmiałaby pańska?

- Hm... daj pomyśleć... Chyba jakoś tak: ''Geniuszem nie był, za to się w życiu starał. Ale nie harował i za karierą nie gnał, bo wolał żyć po swojemu - mieć czas dla siebie, bliskich, przyjaciół, poznawać ludzi i miejsca. Zachował ciekawość, żeby mieć o czym pisać. Miał swoje braki, niejedną wpadkę zaliczył, ale, farciarz, ożenił się ze świetną babką. A ona nauczyła go znosić siebie i lubić innych. I w sumie fajnie było go znać''.

Mam nadzieję, że ci inni też by mnie tak wspominali.